Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς είναι να έχεις έναν συγγενή ο οποίος είναι διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους; Αυτό συνέβη σε εμένα καθώς η αδελφή μου έχει ένα πρόβλημα από τη γέννησή της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πει λέξεις ή να χρησιμοποιήσει τα πόδια της. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να βγει έξω μόνη της, να κάνει ποδήλατο ή να παίξει με άλλα παιδιά της ηλικίας τηςπράγματα που θεωρούνται δεδομένα. όμως αυτό δεν μας σταματάει απ' το να προσπαθούμε να της δίνουμε την καλύτερη ζωή που μπορεί να έχει και σίγουρα δεν σταματάει την ίδια απ' το να χαίρεται με ό, τι έχει. Ακόμη και με τα πιο απλά πράγματα. Σίγουρα υπάρχουν πολλά άτομα εκεί έξω που θα λυπηθούν όταν ακούσουν για την περίπτωσή της ή που θα γελάσουν μαζί της, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Πηγαίνει σε ειδικό σχολείο με άτομα που ξέρουν για τις παθήσεις των αναπήρων και προσπαθούν να τις ελαττώσσουν. Συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα άτομα και κυρίως σε όλα τα ανάπηρα άτομα εκεί έξω που προσπαθούν και δεν τα παρατάνε ποτέ ό, τι και αν γίνει.

Ένας μαθητής της Α Λυκείου

Τα Δικαιώματα των Προσφύγων της Μ.Ασίας

“Ο προ προ παππούς μου μαζί με την οικογένεια του είχαν φύγει από την Τραπεζούντα, πόλη στον Πόντο, το 1842. Οι σκοτωμοί των Ποντίων είχαν αρχίσει από πιο νωρίς, γι’αυτό και εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Άφησαν πίσω τα σπίτια τους, κτήματα, περιουσίες, ωστόσο δεν παράτησαν κανένα μέλος της οικογένειας τους. Υπήρχαν κάποιοι, οι οποίοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν μαζί τους, επειδή τους είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι. Έχασαν παιδιά, αδέρφια, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και άλλους πολλούς. Οι Τούρκοι έπνιγαν έγκυες γυναίκες και μωρά στα ποτάμια. Έκαιγαν σπίτια και ανθρώπους ζωντανούς και έκοβαν τις γλώσσες τους μόνο και μόνο γιατί μιλούσαν Ποντιακά και ήταν Χριστιανοί. Γι’αυτό και αργότερα οι Τούρκοι απαίτησαν από τους ντόπιους να αλλάξουν την θρησκεία τους και να συνεχίζουν να μιλούν ποντιακά σε εκείνη την περιοχή ή να παραμείνουν χριστιανοί αλλάζοντας όμως την γλώσσα τους και να φύγουν από εκεί.  Όταν οι μισοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, έφευγαν στις χώρες που βρίσκονταν κοντά στο Πόντο. Όσοι κάτοικοι έφευγαν από την Τραπεζούντα προς την Γεωργία πήγαιναν με τα πόδια, επειδή ήταν η πιο κοντινή περιοχή. Αφού τους έδωσε το «ναι» το γεωργιανό κράτος να εγκατασταθούν εκεί, έψαξαν να βρουν μια βιώσιμη περιοχή με ποτάμια, λίμνες, βουνά και γη. Ψάχνοντας βρήκαν μια έκταση παρατημένη από πρώην Γεωργιανούς κατοίκους, η οποία δεν είχε σπίτια αλλά μόνο μια μικρή εκκλησία. Έτσι, αποφάσισαν να μείνουν εκεί. Άρχισαν να χτίζουν σπίτια, σχολεία και εκκλησίες. Από εργασίες ασχολούνταν κυρίως με την γεωργία, στην συνέχεια όμως άρχισαν να δουλεύουν στις πόλεις όπως στην Τυφλίδα. Αρχικά υπήρχε ένα χωριό στο οποίο έζησαν όλοι οι πρόσφυγες, με τα χρόνια όμως πολλοί ήθελαν να ζήσουν σε άλλες περιοχές και έτσι εξαπλώθηκαν και έκαναν καινούρια χωριά. Τα χωριά είχαν φτάσει περίπου στα 32 με κέντρο το Τσάλκα (Γεωργιανά წალკა, Ρωσικά Цалка). Εκεί υπήρχε νοσοκομείο, μαγαζιά κ.ά. Το χωριό, στο οποίο έζησαν οι δικοί μου, ονομάστηκε Μπεστασένι ή Μπεστάς (Γεωργιανά ბეშთაშენი, Ρωσικά Бешташени ή Бешташ), επειδή γύρω από αυτό υπήρχαν πέντε βουνά. Όταν το κράτος τους επέτρεψε να εισέλθουν, πολλοί κάτοικοι δεν είχαν την ίδια σκέψη. Υπήρχαν Γεωργιανοί χριστιανοί που έρχονταν από τα χωριά, τους έκλεβαν ζώα και μάλωναν με τους χωριανούς. Υπήρχαν, επίσης, μουσουλμανικά χωριά κυρίως με κατοίκους από το Αζερμπαϊτζάν, οι οποίοι έκλεβαν ζώα, σπίτια, γυναίκες, χτυπιόντουσαν με το κόσμο και σε κάποιες περιπτώσεις σκότωναν τους κατοίκους. Το κράτος δεν έκανε κάποιες προσπάθειες για να αποτρέψει τις διαμάχες και τους σκοτωμούς και γι’αυτό τα χωριά των προσφύγων ενώθηκαν μεταξύ τους.”

Παραστατίδου Μικαέλα